Z archiwum narodowych publikacji - cz.1

Administrator

"Nowe Horyzonty", nr 15 z 28 października 1987 roku
P. K., Nigdy Was nie opuścimy

Te słowa wypowiedział w Polsce wiceprezydent USA George Bush podczas niedawnej wizyty w naszym kraju. Wypowiedź ta wywołała histeryczne reakcje niektórych naszych rodaków, którzy gotowi są do największych upokorzeń i lokajstwa na każde skinienie byle polityka z Zachodu, a już amerykańskiego w szczególności. Każdy znający chociaż trochę historię wie, jak wyglądało owo "Nigdy was nie opuścimy" począwszy od Roosevelta a na Reaganie skończywszy.

Traktowanie Polski i Polaków jako instrumentu przedwyborczych i wyborczych harców ma już długą historię i może wreszcie nadszedł czas, by to zrozumieć. Żenujące było wystąpienie księdza odprawiającego Mszę św. w Łomiankach, który wznosił modły za p. Busha i dziękował mu za wszystkie dobrodziejstwa, jakie spotykają nas z jego strony (sic!). Bush łykał te pochlebstwa i dyskretnie obserwował pracę swoich ekip filmowych. To dopiero będzie materiał - myślał zadowolony. Wcześniej Amerykanie odrzucili propozycję odwiedzenia przez wiceprezydenta dwóch przodujących w gminie gospodarstw indywidualnych, wybierając zapuszczone i małe ze stodołą krytą słomianą strzechą. I znów błysk fleszów i dyskretny szmer pracujących kamer - oto Polska, biedna Polska potrzebująca pomocy! Ja, wiceprezydent USA, idę jej z pomocą. Wszyscy są zadowoleni, wspólne zdjęcie, chwila rozmowy. W świat idą kadry przedstawiające Polskę niczym z filmu Lanzmanna.

Telewizja zachodnioniemiecka wielokrotnie pokazywała scenę całowania ręki p. Busha przez rodziców śp. ks. Jerzego Popiełuszki. Nie wiem, do kogo mieć pretensję, czy do tych biednych ludzi, czy do wyłapujących tego rodzaju "kąski" reporterów. Powinniśmy mieć pretensję do siebie za to, że w sposób nieuchwytny i bezbolesny zaniknął honor i godność narodowa; ale najgorsze jest to, że coraz mniej ludzi reaguje na to z obrzydzeniem, w ogóle nie dostrzegając niczego zdrożnego w płaszczeniu się przed zachodnimi politykami.

Czy nikt z tych, którzy krzyczą co jakiś czas w okolicach parafii św. Stanisława Kostki w Warszawie: "Niech żyje Anglia!" lub "Niech żyją Stany Zjednoczone!" - nie wie, że są dla Zachodu kukiełkami w teatrzyku, pokazywanymi jako coś egzotycznego, budzącego uśmieszek politowania połączonego z lekceważeniem. Część tych kukiełek porusznych jest przy pomocy zielonych banknotów, ale inne wymachują rączkami i krzyczą zupełnie bezinteresownie. Mało tego, pozostają one w błogim przekonaniu, że dokonują czynów patriotycznych, godnych pamięci i uznania. Nie szanowni panowie, wasza postawa to zwykła głupota polityczna, stojąca na pograniczu błazeństwa i narodowej zdrady.

Jakże aktualne i dziś, prawda? Embarassed

Stanisław

Obawiam sie, że mozna przytoczyc jakaś wypowiedz sprzed i 200 lat i tez mielibysmy "deżavi". Laughing

Łukasz86

Proszę o więcej takich archiwalnych tekstów! Wink

Jarecki

Ciekawe, ja też proszę o wiecej...

Jerzy